زود شروع کرد، زود هم مرد، در 35 سالگی. تقریبا همیشه بدهکار بود، با آنکه گاهی خوب پول درمی آورد، کارهای بسیاری ساخت – بیش از ششصد قطعه – و در همه ژانرهای مرسوم دوران خود طبع آزمایی کرد، اما هرگز شغل ثابت نداشت.
ولفگانگ آمادئوس موتزارت، موسیقیدان اتریشی از نوابغ موسیقی کلاسیک بود که در سه سالگی شروع به آهنگسازی کرد، در پنج سالگی کودک نابغه نامیده شد – حتی زودتر از شوپن -، در هفت سالگی اولین سمفونی و در 12 سالگی اولین اپرای کامل خود را نوشت. آشنایی و دوستی با افرادی مثل باخ و هایدن که لقب پدر سمفونی را دارد، تاثیر زیادی بر کارهایش گذاشت.
آهنگسازِ همیشه بدهکار، تعدادی از بهترین آثارش را در دوران ناشادی نوشته است: بعد از مرگ مادرش، بعد از اخراج از دربار اسقف اعظم سالزبورگ، بعد از مرگ پدرش، در زمان بیماری همسرش و درست چند ماه قبل از مرگ؛ آثاری که برخی از آنها در آلبوم «موتزارت برای آرامش» گردآوری شده اند.
این آلبوم 10 قطعه دارد که همه از آثار معروف موتزارت هستند، اما شاید قدری به گوش شنونده ناآشنا باشند، چون معمولا موومان اول آنها شنیده شده، در حالی که این قطعات، اغلب موومان دوم هستند که در سنت موسیقی کلاسیک، موومانی با ملودی های آرام و ملایم است.
آلبوم «موتزارت برای آرامش» با قطعه «کنسرتوی هارپ و فلوت» شروع می شود که فضایی غیر زمینی و رویایی دارد و بسیار آرام و دلنشین و معروف است. «یک موسیقی کوچک شبانه» (Eine Kleine Nachtmusik) هم یکی دیگر از مشهورترین آثار موتزارت است که موومان دوم آن در قطعه دوم این آلبوم آمده است. همین طور اپرای «Soave sia it vento»؛ ماجرای دو دختر که با توطئه ای شیطانی از معشوق های خود جدا مانده اند و گروهی جادوگری تشکیل می دهند:
شاید باد آرام بوزد
شاید موج در سکون باشد
شاید هر عنصری از خواست ما تبعیت کند.