تکرار می شم مثل هذیونی زیر لبای سرد خودکارم
بی تو یه بهمن می شم و هربار مجروح می شم زیر آوارم
بو می کشم دستاتو اما تو چشماتو می گیری ازم می ری
من عاشق دستاتم و هربار این اعتراف و ساده می گیری
نت های بارونیم چه ناکوکن این خط حامل بی تو دیواره
توی تنم نای نوشت نیست خودکارم و یکی نگه داره
من یک قدم تا مرگ جا دارم کابوس شب هامو بغل کردم
من روبروتم یک قدم بردار بی تو به دنیا بر نمی گردم
تو اهل با من بودنی برگرد من بوی آغوشت رو کم دارم
من با نگاهت شعر می بافم بی چشم تو از شعر بی زارم
من محض کمبودت تو آغوشم دارم شبامو خورده می گیرم
مال خودت هرچی ازم بردی من بوسه هامو پس نمی گیرم
نت های بارونیم چه ناکوکن این خط حامل بی تو دیواره
توی تنم نای نوشت نیست خودکارم و یکی نگه داره
این سمت تنهایی منم با شب اون ور تویی و حس آزادی
دنیای من ویرون تر از مرگه دنیای تو لبریز آبادی