عطار نیشابوری

شیخ فرید الدین عطار مشهور به عطّار نیشابوری زادهٔ ۵۴۰ هجری قمری در کدکن در شادیاخ نیشابور بود. وی یکی از عارفان و شاعران ایرانی بلندنام ادبیات فارسی در پایان سدهٔ ششم و آغاز سدهٔ هفتم است. نام او «محمّد»، لقبش «فریدالدّین» و کنیه‌اش «ابوحامد» بود و در شعرهایش بیشتر عطّار و گاهی نیز فرید تخلص کرده‌است. نام پدر عطّار ابراهیم کدکنی (با کنیهٔ ابوبکر) و نام مادرش رابعه بود. وی که داروسازی و عرفان را از شیخ مجدالدّین بغدادی فرا گرفته‌ بود به کار عطّاری و درمان بیماران می‌پرداخت. از آثار عطار طبق پژوهش‌های محمدرضا شفیعی کدکنی می توان به «اسرارنامه، الهی نامه، منطق الطیر، مصیبت نامه، مختارنامه» و ... اشاره نمود. وی در سال 618 هجری قمری در خراسان رضوی چشم از جهان فرو بست.