بیابان در بیابانم پریشان در پریشانی/
نگاهم کن به دلجویی صدایم کن به مهمانی/
صدایم کن که می آیم به عشقت با گُل افشانی/
به تقدیری که میبینی به اُمیدی که میدانی/
به اُمیدی که میدانی../
رهایم کن از این زندان از این خاک تن آلوده/
از این دل های بی درد و از این جان غم آسوده/
به ذات عالی سرمد به نام نامی احمد/
به سامانم کن از عشقی که با مهر علی سر زد/
مخواهم لحظه ای تنها که از بندت رها باشم/
که بی شوقت فراموش و که از یادت جدا باشم/
اگر دورم اگر نزدیک اگر ماهی اگر ماهم/
به دیدار تو می آیم ، به اُمید تو در راهم/
دل ای دل این خزانی رو به بارانت نوازش کن/
شبانگاه سکوتم را شبستان نیایش کن/
شبانگاه سکوتم را شبستان نیایش کن..