به رهی دیدم برگ خزان ، پژمرده ز بیداد زمان کز شاخه جدا بود چو زگلشن رو کرده نهان ، در رهگذرش باد خزان چون پیک بلا بود ای برگ ستمدیده ی پاییزی آخر تو ز گلشن زچه بگریزی روزی تو هماغوش گلی بودی دلداده و مدهوش گلی بودی ای عاشق شیدا ، دلداده ی رسوا گویمت چرا فسرده ام در گل نه صفایی باشد نه بوی وفایی جز ستم ز وی نبرده ام خار غمش در دل بنشاندم در ره او من جان بفشاندم تا شد نو گل گلشن و زیب چمن رفت آن گل من از دست با خـار و خــسی بنشست مـن ماندم و صد خار ستم ویــــن پیـــــکر بــی جان ای تــــــازه گــــل گـــلشن پـژمرده شـــــوی چون من هر بـــرگ تو افتد به رهی پــــــژمرده و لـــــــــرزان