زلف را حلقه مکن تا نکنی در بَندم/ طُره را تاب مده تا ندهی بر بادم
یار بیگانه مشو تا نَبری از خویشم/ غم اغیار مخور تا نکُنی ناشادم
شمع هر جمع مشو ورنه بسوزی ما را/ یاد هر قوم مکن تا نروی از یادم
رحم کن بر من مسکین و به فریادم رَس/ تا به خاک درِ آصف نرسد فریادم
زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم/ ناز بنیاد مکن تا نکَنی بنیادم
رخ بر افروز که فارغ کنی از برگِ گلم/ قد برافراز که از سرو کنی آزادم
شهره شهر مشو تا ننهم سر در کوه/ شور شیرین منما تا نکُنی فرهادم
چون فلک سیر مکن تا نکُشی حافظ را/ رام شو تا بدهد طالع فرخزادم
حافظ از جور تو حاشا که بگرداند روی/ من از آن روز که در بند توام آزادم
زلف بر باد مده، ناز بنیاد مکن/ زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم/ ناز بنیاد مکن تا نکَنی بنیادم
زلف بر باد مده تا ندهی بر بادم/ ناز بنیاد مکن تا نکَنی بنیادم/ تا نکَنی بنیادم