بسیار سالها به سرِ خاکِ ما رود/
کاین آبِ چشمه آید و بادِ صبا رود/
دامن کشان که می رود امروز بر زمین/
فردا غبارِ کالبُدش در هوا رود/
یا رب یا رب مگیر بنده ی مسکین و دست گیر/
کَز تو کَرم برآید و بر ما خطا رود/
خاکت در استخوان رود ای نفسِ شوخ چشم/
مانند سرمه دان که درو وتیا رود/
مانند سرمه دان که درو وتیا رود/
ور سایبان حُسن عمل اعتماد نیست/
سعدی مگر به سایه ی لطفِ خدا رود/
سعدی مگر به سایه ی لطفِ خدا رود/
اگر زرین کلاهی عاقبت هیچ/
به تَخت ار پادشاهی عاقبت هیچ/
گَرت مُلکِ سلیمان در نِگین است/
در آخِر خاکِ راهی عاقبت هیچ/
الهی آتشِ عشقم به جان زد/
شرر زان شعله ور استخوان زد/
چو شمعم برفروز از آتشِ عشق/
بر آن آتش دلم پروانه سان زن/
بر آن آتش دلم پروانه سان زن