کتاب باتو، دفتر غزلی است که قطرههای تامل و تنهایی شاعرش را در آغوش گرفته است. این دفتر با ارمغان 47 غزل از سرودههای سه سال اخیر محمد حسن ارجمندی، شما را به مهمانی استعاره و کنایه و تشبیه میبرد. گاه از دل میگوید و گاه از گِل. گاهی از وصل میگوید و گاه از امید. اما دامن امید را از کف نمینهد. غزلهای این دفتر در نمایش یک منظره اشتراک نظر دارند و آن امید است. محمد حسن ارجمندی در این خصوص میگوید:«خرسندم که هیچ یک از غزلهای من جز به منزل امید ختم نمیشود. همیشه کوشیدهام در سختترین روزها و روزگاران، کورسویی به امید بازکنم و مثبتاندیشی و خیرخواهی را از نظر نیاندازم.»