فرمود قبولِ دینِ ما کن/
از خویش مسیح را رضا کن/
تا گفت ملیکه ذکرِ اشهد/
آمد ز درش ابی محمد/
جان تازه نمود از وصالش/
گل چید ز گلشنِ جمالش/
از میمنت شهادتِ او/
شد دیدن یار عادت او/
هر شب که به خواب ناز میشد/
بر او درِ وصل باز میشد/
چون دیده ز خواب باز میکرد/
افسانه ی شب دراز میکرد/
هر شب به خیال یار میخفت/
در خواب سخن به یار میگفت/
کای مونسِ جانِ من کجایی/
کای مونس ِجان من کجایی/
در منظرِ من چرا نیایی