متن آهنگ همرهِ بیگانه (با یادی از استاد پرویز مشکاتیان)
دوش از فراقِ آن بتِ جانانه سوختم شمعم به بر نبود و چو پروانه سوختم زد کفرِ زلف او رهِ دینم چُنانکه من زُنار بسته، سُبحۀ صد دانه سوختم با غیر، بر من آن بت دیر آشنا گذشت تا دیدمش به همرهِ بیگانه سوختم بر شکرِ آنکه سر بنهادم به پای او عیبم مکن گر افسرِ شاهانه سوختم خاکستر مرا ببر ای باد ، سوی دوست تا داند آن پری، منِ دیوانه سوختم روزی که دلبر از منِ بی دل کناره کرد از آتشِ فراق چه مردانه سوختم می سوخت ز آتشِ غم و می گفت: فرخی: آخِر به راهِ دوست چو پروانه سوختم