جانا فکنده هجران مرا دگر ز پا با دلم مکُن جفا، در بَرم بیا نهانی هرگز نرَفته ای از دلم تو یک نفَس یارِ من تویی و بس، بهرِ من امیدِ جانی بی تو شکسته دل، در خون نِشسته دل جز به تو نبسته دل در جَهان به دلستانی ماهِ من چه می شود از وفا اگر بمانی؟ چه می روی هان چُنین شتابان ز کنارم؟ مکُن ای گُل چه می کُنی خون تو بی امان در دلِ زارم؟ مکُن ای گُل نکرده ای سایه بر سَرِ من، کشیده ای دامن از برِ من بیا و ناگه ز بوسه پُر کُن ساغرِ من باشد یادِ خوشت انیس و همزبانم همه شب بی تو تا به فلک رسد ز غم فغانم همه شب ز جان برآورم به درگهت شبی دستِ خواهشی مگر قرارِ دل بیابم از تو من با نوازشی بی تو ای گُلِ بهاری در این شامِ خزان باشد سرد و تیره جانم، خورشیدی برسان بیا که با تو بهار آید، به جانِ خسته قرار آید بی تو ای گُلِ بهاری در این شامِ خزان باشد سرد و تیره جانم، خورشیدی برسان بیا که با تو بهار آید، به جانِ خسته قرار آید جانا فکنده هجران مرا دگر ز پا با دلم مکُن جفا، در بَرم بیا نهانی هرگز نرَفته ای از دلم تو یک نفَس یارِ من تویی و بس، بهرِ من امیدِ جانی بی تو شکسته دل، در خون نِشسته دل جز به تو نبسته دل در جَهان به دلستانی ماهِ من چه می شود از وفا اگر بمانی؟