گـــــــر نسـیم ســحر بوی زلف یار منست کــــه راحـــت دل رنجور بی قرار من اســت به خواب در نرود چشم بخت من همه عمر گـــرش به خواب ببینم که در کنار من است اگـــر معــــاینه بینم که قصــــد جــــــان دارد به جــــان مضایقه با دوستان نه کار منست حقیقت آنکه در نه در خورد اوست جان عزیز ولیـــــک در خور امکــــان و اقتدار مـن است اگــر هـــزار غم اســـــت از جفای او بــر دل هـــنوز بنــتده ی اویــم که غمگسار منست درون خلـــــــوت مــــا غیـــــر در نمیـــــگنجد برو کـــــه هرکه نه یار منست بار منســــت ستمــــــگرا دل سعدی بسوخت در طــلبت دلـــت نسوخت که مسکین امیدوار مـنست وگـــــر مراد تو اینســــت بیمرادیــــــــــه من تـــــــفاوتی نکنـد چون مراد یار منســــــــت