سویِ چمن چون گذرد خنده زنان بادِ بهاری تازه کُنَد جانِ مرا همچو لبِ لعلِ نگاری خوش آمدی ای رشکِ رویت ستاره پنهان شده همه شب آید تا به درگهِ تو مِهر و مَه به پرده داری خوش آمدی تا کنارِ بُستان، ز جامِ چشمت پیاله نوشم باشد تا که گُل ز خارم، وصل از هجرِ من برآری سویِ چمن چون گذرد خنده زنان بادِ بهاری تازه کُنَد جانِ مرا همچو لبِ لعلِ نگاری ز حالِ دل چه گویم؟ حالِ مرا می دانی به اشکِ من گواهی، دَردِ مرا درمانی به غیرِ تو نخواهم، سرشکِ من گواهم ندارم دگر جز این گواهی بگو جانِ من دیگر چه خواهی
خوش آمدی ای خزانِ مرا کرده ای از وفا چون بهاران می بارد از چشمِ من هر دَمی، اشکِ شوقِ وصالت به دامان پایت بِنه بر دو دیده ی من، ای از دو عالَم بگزیده ی من در این زمانِ هجر و دَرد و بی وفایی تویی تویی که با دلِ من آشنایی خوش آمدی ای ز جان بهترم، نورِ چشمِ ترم، دلبرِ من شاخه گُل سرخ و نیلوفرم، سایه ی مِهرِ تو بر سَرِ من پایت بِنه بر دو دیده ی من، ای از دو عالَم بگزیده ی من در این زمانِ هجر و دَرد و بی وفایی تویی تویی که با دلِ من آشنایی پایت بِنه بر دو دیده ی من، ای از دو عالَم بگزیده ی من جانم سوزد تَفِ آتشِ جدایی بر این هجران، تویی صبحِ روشنایی نآید از تو جفا ای امیدِ جانم دانم چون من کمربسته ی وفایی ز حالِ دل چه گویم؟ حالِ مرا می دانی به اشکِ من گواهی، دَردِ مرا درمانی به غیرِ تو نخواهم، سرشکِ من گواهم ندارم دگر جز این گواهی بگو جانِ من دیگر چه خواهی