دربارهی این اثر، به قلم محمدعلی صلاحی میخوانیم: «قطعاً این آگاهی که پرداختن به موسیقی جدی (آنچه از تفنن به دور است) در زیست امروزی کاری چند چندان دشوار است، بر کسی پوشیده نیست. آنچه مرا به این مسیر سوق داده است پیچیده و چندوجهی است، اما لازم دانستم به دو مورد اشاراتی داشته باشم. اول از همه، بر من مبرهن است که همچنان فرهیختگی و توجه به هنر غنی در میان بخش قابل توجهی از مردم علیرغم ناهنجاریهای هنری و بیحوصلگیهای اجتماعی جایگاه مشخص و معتبری دارد. لذا برای حفظ و حراست از این مهم همواره سعی کردهام تا به موسیقی جدی و آکادمیک، به شکلی که درخور سلیقهی جامعهی فرهیخته باشد بپردازم و تلاشم بر این است تا با فعالیتهای هدفمند در خدمت موسیقی، این مهم را تا هر اندازه قوام ببخشم. دوم، مایل بودم دغدغههای صوتی و زیباشناسانهی خود که پیکرهی اصلی آن همزیستی میان عناصر رایج در دورهای «کلاسیک»، «رومانتیک» با «رومانتیک متأخر ـ قرن بیستم» است را میان عناصر موسیقایی دستگاهی ایران و تئوریهای موسیقی غربی به پیوند در بیاورم، طلبی که برای من تنها در مفهوم موسیقی آکادمیک و جدی فراهم بود.»