خانما! آی آقایون!
از حضور کودکان زیر هجده قرن معذوریم
دوربین، آماده! روشن! حرکت!
این شما این
آخرین سانس بقای خرس قطبی سمیرم
تلخ است، نه؟ این روزها بین این همه گرفتاری ها و مشکلات زندگی روزمره، کسی حوصله تلخی بیشتر را ندارد، حوصله فکر کردن به زمین، محیط زیست، حیوانات.... اما
گروه خورشید سیاه تلنگری می زند وسط این همه فراموشکاری و شتاب، تا یادمان نرود احوال ناخوش «خرس سیاه بلوچی» را.
خورشید سیاه حوالی پاییز 1390 در «هوای دودآلود تهران» آفتابی شد. گروه موسیقی راک چهار نفره متشکل از جهانگیر رها، طاهر علیرمضانی، آرش اسلامی و صلاح الدین کرد که در اولین آلبوم خود، «خرس سیاه بلوچی» به طرح مسائل اجتماعی و زیست محیطی می پردازد.
ترانه سرایی، آهنگسازی، تنظیم، ضبط، میکس و مسترینگ همه هشت قطعه این آلبوم، توسط اعضای گروه انجام شده، تنها شعر قطعه «پرندگان» را سید ضیا قاسمی سروده است. آهنگ های آلبوم «خرس سیاه بلوچی» درباره دریاچه ارومیه است، درباره خرس سیاه بلوچی، خرس قطبی سمیرم، پرندگان و خو گرفتن به همه اینها و بی تفاوت گذشتن از کنارشان:
من چقد بار همیشه هی شتر دیدم، ندیدم
پشت گوشامو – بماند که چطور- دیدم، ندیدم
توی این تاریک و روشن، من به این دیدن ندیدن، خو گرفتم
کاور آلبوم «خرس سیاه بلوچی» با جای پنجه خرس، عکس هایی از اعضای گروه و عکسی از دریاچه خشکیده ارومیه طراحی شده، دریاچه ای که حال دیگر می توان با پای پیاده از آن رد شد:
چندین هزار سال
با هر اراده
رد شدن از دریاچه با پای پیاده
امر محال بود
پیاده دریا گذر حالا تویی
روی نمک، نمک بریز