نه لب گشایدم از گل نه دل کشد به نبید چه بینشاط بهاری که بی رخ تو رسید نشانِ داغِ دلِ ماست لالهای که شکفت به سوگواریِ زلفِ تو این بنفشه دمید به یادِ زلفِ نگونسارِ شاهدانِ چمن ببین در آینه جویبار گریه بید بیا که خاک رهت لالهزار خواهد شد ز بس که خون دل از چشم انتظار چکید