آخرِ راه اومدن با روزگار گره ی کوریه که بخت منه/
که تموم اتفاقای بدش شاهدِ زندگی سختِ منه/
شاید این زخمی که از توو خوردم و از حرارتش زبونه میکشم/
یا تموم بی کسی هامو همش فقط از دست زمونه میکشم/
بگو بازم هوامو داری و مثه همه منو تنها نمیذاریو/
بگو هستی تا نترسونتم ظلمت این شبِ تکراریو/
بگو هستی و روی ماهتو امشب پشت ابرا پنهون نمیشه/
آسمونِ بخت تیره ی من ابری نمی مونه همیشه/
بگو بازم هوامو داری و مثه همه منو تنها نمیذاریو/
بگو هستی تا نترسونتم ظلمت این شب تکراریو/
بگو هستی و روی ماهتو امشبم پشت ابرا پنهون نمیشه/
آسمون بخت تیره ی من ابری نمی مونه همیشه/
من که پشتم به خودت گرمِ و باز هرچی این راهو میام نمیرسم/
نکنه دستمو ول کردی که برم که به هرچی که میخوام نمیرسم/
شایدم من اشتباهی اومدم که درِ بسته رو وا نمیکنی/
من به این سادگی دل نمیکنم از تو که منو رها نمیکنی/
بگو بازم هوامو داری و مثه همه منو تنها نمیذاریو/
بگو هستی تا نترسونتم ظلمت این شب تکراریو/
بگو هستی و روی ماهتو امشبم پشت ابرا پنهون نمیشه/
آسمون بخت تیره ی من ابری نمی مونه همیشه/
بگو بازم هوامو داری و مثه همه منو تنها نمیذاریو/
بگو هستی تا نترسونتم ظلمت این شب تکراریو/
بگو هستی و روی ماهتو امشبم پشت ابرا پنهون نمیشه/
آسمون بخت تیره ی من ابری نمی مونه همیشه