صدای گاو و گوسفند می آید، پارس سگ و زوزه گرگ که در صدای مارش نظامی محو می شود، صدای پچ پچ نامفهوم عده ای اوج می گیرد و بعد... صدای رسای
فرهاد مهراد ، «شبانه» را فریاد می کند «کوچه ها باریکن، دکونا بسته س، خونه ها تاریکن، طاقا شیکسته س» و همین صدا و شعر و آهنگ است که «از دیروز تا همیشه 1» را ماندگار کرده است.
فرهاد با آن لحن حماسی و پر از شور و عاطفه اش، هنرمند کم کاری بوده، اما چند آلبومی که از او به یادگار مانده، هنوز هم شنیدنی است. آلبوم «از دیروز تا همیشه 1» برخی از مهمترین کارهای فرهاد را در بر می گیرد: آهنگ «وحدت» با فریاد «والا پیامدار محمد» که سرود انقلاب شد، آهنگ «جمعه برای جمعه» و آهنگ مشهور «Don’t cry for me Argentina» که پیشتر توسط هنرمندانی چون مدونا اجرا شده است.
فرهاد تا حد زیادی تحت تاثیر گروه بیتلز بوده و از فضای راک اند رول تاثیر پذیرفته، اما سبک آثار او را می توان پاپ کلاسیک دانست. ریتم آهنگ های او سنگین و آرام است با صدای پیانو که اغلب خودش می نواخت و گاه ملایم می شود و گاه توفنده.
وسواس و سلیقه خاص فرهاد، از انتخاب شاعران و آهنگسازان «از دیروز تا همیشه» پیداست: شهیار قنبری، محمدرضا شفیعی کدکنی، احمد شاملو، مهدی اخوان ثالث، سیاوش کسرایی، و از سویی دیگر، اسفندیار منفردزاده، واروژان و خودش.
بارزترین مشخصه آثار فرهاد، سبک خواندنش است. او که شناخت و تسلط کاملی بر ادبیات و چندین زبان داشت، بر سلیس و روان خواندن اشعار اصرار می ورزید تا مخاطب با یک بار شنیدن ترانه بفهمد او چه می گوید، معتقد بود کلمه چنان ادا شود که هست و بار مفهومی واژگان را به تمامی منتقل می کرد: سردت می شود وقتی او از
برف می خواند، دردت می آید وقتی از رنج می گوید و خشمگین می شوی وقتی فریادزنان تکرار می کند «ای کاش آدمی وطنش را همچون بنفشه ها می شد با خود ببرد هر کجا که خواست».