آن مرد از خاندانی بزرگ و هنردوست بود، شاگرد بزرگترین استادان عصر خودش بود، از میرزا عبدالله و غلامحسین درویش گرفته تا علینقی وزیری. شاگردان بزرگی نیز پرورش داد،
فرامرز پایور و
حسن کسائی و
غلامحسین بنان و
داریوش صفوت و
علی تجویدی و
همایون خرم و حبیب الله بدیعی و فرهاد فخرالدینی و ... . موسیقی غرب را به خوبی می شناخت، در هنرهای دیگر، از خوشنویسی و نقاشی گرفته تا نجاری و ریخته گری و معرق کاری دستی داشت و حتی مدتی شاگرد کمال الملک بود. همه سازها را به چیره دستی می نواخت، اما در نواختن ویولن و سه تار استاد بود و این دو ساز را چنان می نواخت که هنوز مانند ندارد، و شیوه خاص نوازندگی اش و بدعت هایی که گذاشت، زبانزد خاص و عام است. نام آن مرد، ابوالحسن صبا بود.
آن روزها، ویولن سازی غربی و عجیب بود که آن را به شیوه شبیه ترین ساز ایرانی، یعنی کمانچه می نواختند. عادتی غلط که ابوالحسن صبا، به تشویق استادش علینقی وزیری، آن را برانداخت و این ساز را ایرانی کرد. او با اجرای ربع پرده های موسیقی ایرانی با ویولن، توانست ملودی های ایرانی را با صدای صحیح ویولن اجرا کند.
مجموعه آلبوم «ویولن استاد ابوالحسن صبا» شامل اجراهای استادانه او با این ساز است که در دستگاه های مختلف موسیقی دستگاهی ایرانی مثل دشتی، شور، ابوعطا، سه گاه، همایون، بیات اصفهان، شوشتری و ... نواخته شده است.
یکی از قطعات سری اول این مجموعه را فرامرز پایور ساخته و در آن سنتور نواخته است. در برخی قطعات نیز حسین تهرانی با تنبک و آواز با استاد ابوالحسن صبا همراهی کرده است. علی مستوفیان نیز در یکی از قطعات سری دوم این مجموعه با آواز خود، ساز استاد را همراهی کرده است.