حسین فروتنپاسخگزارش
۲۶ خرداد ۱۳۹۷
دم بچههای رستاک گرم. تنظیمها همچنان تمیز و همه چیز رو به پیشرفت. صداها شفاف و مسترینگ نزدیک به سلیقه شنیداری نسل امروز. دعوت از برزگان موسیقی نواحی و معرفی چهرههای مظلوم این حوزه موسیقی، بسیار ارزشمند و ستودنی است. روایت و اتصال گفتگوها با قطعات، خوب و صمیمی است. سر شوق آمدن استاد موسیقی گیلکی و دایره به دست گرفتناش یا تمرین رقص کردی با جوان کردی که نجابت از چشمانش میبارد، نقاط اوج این همراهی کمنظیر هستند. ایران برای ایران بودن، به دلبستگی تک تک ما به هویت و فرهنگ ایرانی نیاز دارد، نه شعار و موشک. رستاک خدمت بزرگی به تقویت هویت ایرانی در نگاه نسل جدید میکند و اقوام مختلف از کرد، بختیاری، ترک، جنوبی و ... را با موسیقی و شادی کنار هم مینشاند. آلبوم مشخصا برای نوروز ضبط شده اما معلوم نیست چرا با این همه تأخیر و بدون حذف صحنههای سال تحویل به بازار عرضه شده است. البته همه میدانیم که مسیر کار هنری در ایران نه تنها آسفالته نیست که سنگلاخ است. گذشته از خوبیها و زیباییهای کار، چند نکته را هم باید اضافه کنم. وقتی در نسخه تصویری تاکید بر صمیمیت و همدلی است، نمایش زندهنمایی و میکروفن و تجهیزات صدابرداری، نوعی دروغ بصری به حساب میآید. کاش مثل آلبومهای قبلی، صادقانه پرفورم تصویری را بدون اطوار و سیم ضبط میکردند. از شناسنامه کار مشخص است که رستاک برای خودش بازوی تصویری ایجاد کرده و خودشان نسخه ویدیویی را تولید کردهاند. اما همین بیتجربگی باعث شده نتیجه کار نسبت به آلبوم پیشین به مراتب ضعیفتر باشد. استفاده از دوربینهای عکاسی برای ضبط تصویر با هدف رسیدن به عمق میدان باریک، تبعاتی از جمله لرزش شدید و آزاردهنده تصویر دارد. حداقل پنج سال است که دوربینهای ویدیوی جایگزین به بازار معرفی شدهاند. از سوی دیگر، کارگردانی و دکوپاژ قطعات در تعریف موقعیت و نسبت افراد گروه، ناموفق است و در هر قطعه دستکم چند پلان با زاویه و قاب نادرست بیننده را گیج میکند. کاش برای آلبومهای بعدی کار را به کاردان بسپارند و زیبایی و چشمنوازی آلبوم تصویری قبلی را تکرار کنند.