شاید اولش اینطور به نظر برسد که یک ساز به تنهایی برای یک آلبوم کم است. اما بعد که «نهال» را گوش می دهی، متوجه می شوی که یک ساز هم کافی است، اگر ساز، تار باشد و نوازنده،
امیرحسین نجفی.
آلبوم «نهال» را موسسه فرهنگی هنری ماهور منتشر کرده؛ آلبومی سنتی در 10 قطعه از تک نوازی تار توسط امیرحسین نجفی. او پیشتر در آلبوم «دستاس» به همراه پیام جهانمانی، از شاگردان حسین علیزاده و کیارش روزبهانی، به سه نوازی تار پرداخته است؛ آلبومی که بر خلاف اغلب آلبوم های سنتی، ویژگی چند صدایی موزیک غربی را با بداهه نوازی موسیقی شرقی تلفیق کرده است.
این بار در «نهال»، امیرحسین نجفی و سازش به تنهایی حضور دارند. آلبوم پر از قطعات ضربی در دستگاه ها و گوشه های مختلف موسیقی ایرانی مثل افشاری، عراق، سه گاه، بیات ترک و ... است. دو قطعه رِنگ، یک درآمد و یک چهارمضراب هم در بین آهنگ های «نهال» به گوش می رسند.
اصولا مهمترین نکته درباره آلبوم های تک نوازی، تکنیک نوازندگی است که خصوصا در بداهه نوازی اهمیت بیشتری می یابد. در «نهال»، مهارت امیرحسین نجفی در نواختن تار چنان است که شنونده اصلا حس نمی کند تنها صدای یک ساز را می شنود. تغییر ملودی ها در حین حفظ آکوردها در پس زمینه آنقدر سریع اتفاق می افتد که انگار دو نفر در حال نواختن هستند و فراز و فرودهای موسیقی مانع از سر رفتن حوصله مخاطب می شود.
همانطور که انتظار می رود، کاور آلبوم با طرح هایی از شاخ و برگ هایی سبز تزئین شده که پیرامون «نهال» روییده اند.