[از درونِ متن] ... نیز آنچه حائز اهمیت است، جهتمندی معنایی و کلیت مفهوم هر کدام از
این قطعات است که در کنارِ گسترۀ فرمالِ متنوعِ درونی و زمانِ نسبتاً زیادشان (بهنسبتِ زمانِ متعارفِ فرمهای کلاسیک موسیقی ایران)، خط فکریشان را از یاد نبرده و از مسیر
خارج نمیشوند. بهبیانی روشنتر، مخالف پس از گذشت 15 دقیقه، مقصودِ خود را در بیانِ آنچه آغاز نموده، همچنان محفوظ داشته است. بنابراین، علاوه بر تکنیک توانمندِ
هردو نوازنده و گردشهای مُدال و فرمالِ داخلی قطعات، این مهم سبب میشود که بیداد و مخالف را یکتکه از ابتدا تا انتها بشنوید، و ساختار و مقام و زمان را فراموش
کنید.
در انتها، بیدادِ مخالف اثریست
ارزشمند در حوزۀ بداههنوازیِ موسیقی کلاسیک ایران که از بسیاری ممیزها، در میانِ مواردِ در دسترس از اجراهای دیگر هنرمندان، نمونهایست قابلِ اشاره و متمایز.
26 دیماه سال سه | بهمن عشقی | پژوهشگر موسیقی کلاسیک ایران