زير سقف آسمون نقره كوب، شبح شهر سياه و می شه ديد /
ترمه و عقيق آب و آينه، گوشه ی ابروی ماه و می شه ديد /
بعضی ها مثل ستاره ها سپيد، رفتن و تكيه به آسمون دادن /
بعضی ها رو پشت بوم خونشون موندن و ماه و به هم نشون دادن /
باز بايد يه دور ديگه بگذره، از همين يک دو سه روزه عمرمون /
می مونيم يا نمی مونيم با خداست، پای سفره های افطار و اذون /
كاشكی عطر نفس فرشته ها، اين دل عاشقو مبتلا كنه /
كاشكی بارونی بياد از آسمون، قلبای شكسته رو طلا كنه /
كاش زمونه فرصتی به ما بده، فرصت دوباره آشنا شدن /
كاش يه بار هم ما رو قابل بدونن برا پر كشيدن و رها شدن /
ای نسيم رحمت خدا، ای هوای باغ آشنا /
چون خزان دل شكسته ايم، ما به حال خود مكن رها /
باز بايد يه دور ديگه بگذره، از همين يک دو سه روزه عمرمون /
می مونيم يا نمی مونيم با خداست، پای سفره های افطار و اذون/
خوش به حال اون ستاره های دور، که غبار جاده رو جا میذارن /
سوار اسب سیاه شب می شن، تو رکاب ماه نو پا میذارن/
خوش به حال اون جوانه های نور كه شدن شكوفه های شب عيد /
اونا كه پرنده های دلشون از رو دستای قنوتشون پريد/
خوش به حال اون ستاره های دور، که غبار جاده رو جا میذارن /
سوار اسب سیاه شب می شن، تو رکاب ماه نو پا میذارن/
خوش به حال اون جوانه های نور كه شدن شكوفه های شب عيد /
اونا كه پرنده های دلشون از رو دستای قنوتشون پريد/
اونا كه پرنده های دلشون از رو دستای قنوتشون پريد