تا کی تو روم نیارم دارم کم میارم تا کی کسی نفهمه مثل ابر می بارم تا کی باید بخندم چشمامو هی ببندم تا کی باید وانمود بکنم برندم من وسط یه عالمه غصه ی ریز و درشت دووم آوردم ولی تهش دوری تو منو کشت من وسط یه لشکر گرگ زنده موندم ولی غم نبودن تو آخرش سوزوندم نمی پره هیچ جوره نمی پره یه ذره نمی پره از سرم خیال توی سر نمیگذره گاهی این همه گریه زاری من موندم و غصه و این زندگی تکراری