تنها تویی تو که میتپی به نبضِ این رهایی/
تو فارغ از وفورِ سایه هایی/
بازآ که جز تو، جهانِ من حقیقتی ندارد/
تو میروی که ابرِ غم ببارد/
به سمتِ ماندنت راهی نمیشوی چرا؟/
گاهی ستاره هدیه کن به مُشتِ پوچِ شبها/
شمرده تر بگو با من حروفِ رفتنت/
تا من بگیرم از دلت همه بهانه ها را/
آشوبم آرامشم تویی به هر ترانه ای/
سر می کشم تویی سحر اضافه کن به فهمِ آسمانم/
آشوبم آرامشم تویی به هر ترانه ای/
سر می کشم تویی بیا که بی تو من غمِ دوصد خزانم/
بگذار بگویند که از سرابِ این و آن بریدم/
من از عطش ترانه آفریدم/
به سمتِ ماندنت راهی نمیشوی چرا؟/
گاهی ستاره هدیه کن به مُشتِ پوچِ شبها/
شمرده تر بگو با من حروفِ رفتنت/
تا من بگیرم از دلت همه بهانه ها را/
آشوبم آرامشم تویی به هر ترانه ای/
سر می کشم توئی سحر اضافه کن به فهمِ آسمانم/
آشوبم آرامشم تویی به هر ترانه ای/
سر می کشم تویی بیا که بی تو من غمِ دوصد خزانم/
آشوبم، سحر اضافه کن به فهمِ آسمانم