جاری شو سپردمت به جاده های رها/
به عمقِ باران به روح آینه ها/
ماییم و صراحتِ کهنه ی تازه شدن/
ببین به چشمت زوالِ خاطره را/
من و این بی زوالی به راهی بی نشانی/
فرضم کن ستاره ای بر بامِ ترانه گفتن/
فرضم کن جوانه ای بیزار از خزانِ خفتن/
جاری شو سپردمت به جاده های رها/
به عمقِ باران به روح آینه ها/
ماییم و صراحتِ کهنه ی تازه شدن/
ببین به چشمت زوالِ خاطره را/
کاش جا نماند از قطارش آرزویت/
ای کاش پا بگیرد راهِ رفتن رو به رویت/
من و این بی زوالی به راهی بی نشانی/
فرضم کن ستاره ای بر بامِ ترانه گفتن/
فرضم کن جوانه ای بیزار از خزانِ خفتن